خاطرات خوابگاه

ما واقعا انسان‌های پوچی هستیم. دو روییم. خیلی راحت به هم دروغ میگیم و خیانت می‌کنیم. زیرآب همکارمونو می‌زنیم و جلوش میگیم و می‌خندیم. مغزمون تهی هست اما خودمونو باشعور می‌پنداریم. به راحتی تو ذهنمون، بقیه رو قضاوت می‌کنیم. اما رسالتمون چیه؟ آیا اومدیم به دنیا تا اون رو پُر از سیاهی کنیم؟ پُر از نفرت خاطرات خوابگاه...

میرن. به همین راحتی. همه‌ی آدمای دورت. اصلا بودنشون چه فایده‌ای داشت که نبودشون داشته باشه؟ کی اهمیت میده؟ هیچکس. هیچکس، «تو» براش مهم نیستی. مهم حالِ بدته اتفاقا. اصلا فکر می‌کنی چرا دورت جمع میشن؟ چرا وقتی زانو زدی کنار قبر عزیزت، دورت حلقه میزنن؟ به خاطر همدردی با تو؟ به خاطر اینکه تنها نباشی؟ نه خاطرات خوابگاه...